So Elisabeth it will be!
Blijf op de hoogte en volg Gerda
26 Maart 2019 | Bangladesh, Dhaka
Bangladesh! Ik ben er, niet zonder problemen trouwens.
Een visum krijgen bij aankomst bleek toch iets anders dan ik toe nu toe gewend ben: formuliertje invullen, lief glimlachen, stempel krijgen en gaan.
In mijn geval trof ik een man die het me moeilijk wilde maken met een vragenvuur. Het is hem gelukt om me de stuipen of het lijf te jagen want na een half uur werd me verteld dat ik op het vliegveld terug naar Delhi gezet zou worden omdat ik de juiste papieren niet had!!!
Er bleek een uitnodigingsbrief van BYFC (Bangladesh Youth First Concerns, de Youth for Christ in Bangladesh) te missen… Lief glimlachen en heel onschuldig kijken hielp niet bij hem.
Vervolgens heb ik anderhalf uur in een kantoor van de immigratiedienst gezeten. Inmiddels had ik een uitnodigingsbrief via de mail ontvangen waarna ik gelukkig toch niet teruggestuurd werd naar Delhi maar alsnog mn stempel heb gekregen voor 2 weken Bangladesh.
Gisteren heb ik verlenging aangevraagd. Na 6 uur wachten en van hot naar her gestuurd te worden binnen het kantoor heb ik een verlening van een maand gekregen. Volgende maand hopelijk nog een keer verlening zodat ik 14 mei gewoon terug kan vliegen vanuit Dhaka, Bangladesh.
Afgelopen week is me al duidelijk worden dat mijn tijd in Bangladesh echt heel anders zal zijn dan de tijd in India.
Een belangrijk verschil is dat ik hier niet alleen de deur uit mag, dus ik ben afhankelijk van andermans tijd en ideeën. Daar hou ik over het algemeen niet zo van ;).
Ik heb verschillende redenen gehoord waarom ik niet alleen op pad mag. De grootste reden is dat het wellicht niet veilig genoeg is voor mij. Bangladesh is een moslimland en niet zo gewend aan blanke mensen. Vooral na de recente aanslagen in Nieuw-Zeeland is Peter (directeur BYFC, mijn 1e contactpersoon) huiverig om me alleen naar buiten te laten gaan.
De andere reden is dat de Bangladeshi enorm goed voor hun gasten willen zorgen en daarmee het beste zoeken voor ze. Lokaal vervoer, tussen heel veel mensen lopen en ronddwalen over een markt vinden ze niet 'het beste' voor hun gasten. Helaas voor mij vind ik dat juist erg interessant. Dus op dit punt ga ik nog even onderzoeken in hoeverre ze me wat losser durven te laten.
Maar voor nu hou ik me gedeisd aangezien ik hun zorgen voor hun gast ook enorm waardeer en het ronduit lomp is dat te negeren en mijn eigen pad te gaan.
Zonder Dhaka (de hoofdstad waar ik voornamelijk verblijf) verder gezien te hebben ben ik woensdag met een aantal werkers van BYFC naar het zuiden gereisd. Naar Kotalipara, een plek waar BYFC ook verschillende projecten heeft. Daar heb ik 4 dagen meegehobbeld in het kinderhuisleven.
Het lastige tijdens die dagen was dat de mensen daar qua Engels niet verder kwamen dan 'how are you?'. Dan blijkt communiceren toch echt wel erg lastig te zijn… Dus veel heb ik niet gehoord van de mensen daar maar ik heb uiteraard wel goed om je heen gekeken wat er allemaal gebeurde.
Verder spelletjes gespeeld, criquet geleerd (de basis snap ik nu ongeveer), geborduurd, verse vis gegeten en veel op ' mijn muurtje' genoten van het uitzicht.
Toen me de optie gegeven werd om even naar een dorpje achter het BYFC centrum te kijken greep ik dat natuurlijk met beide handen (of eigenlijk met beide benen) aan.
Echt superleuk om de sfeer te proeven daar. Hutje hier, koe daar, wat vrouwen aan het koken, mannen aan het kaarten, baby’tje in de armen gedrukt krijgen. Hier word ik erg blij van ja! Bijna door elke volwassene uitgenodigd om te komen zitten. Daar werd helaas geen tijd voor genomen, maar oh wat was dat heerlijk om daar rond te lopen!
De terugreis naar Dhaka was gelukkig niet met een comfortabel busje maar met lokaal vervoer.
Eerst met een gemotoriseerde fietskar, toen in een autoriksja, met de boot en laatste stukje met de auto. Met name van de eerst twee vervoersmiddelen genoot ik erg van.
Het voorstellen tijdens stafmeeting van BYFC is trouwens ook nog leuk om te verhalen. Tot nu toe blijkt dat de naam Gerda toch wel lastig is. Vooral de G op z’n Nederlands uitspreken is een te grote uitdaging. Dus in het buitenland heet ik vaak Kerda.
Maar hier in Bangladesh is er een andere oplossing gevonden. Peter heeft namelijk in mijn officiële papieren mijn doopnaam gezien: Elisabeth.
Dus tijdens het voorstellen noemde hij deze naam ook en besloot meteen 'so Elisabeth it will be!'.
Vervolgens loop ik nu steeds te klungelen met voorstellen ' my name is Kerda, or Elisabeth'.
Maar stiekem vind ik het eigenlijk wel erg leuk dat Elisabeth hier gebruikt wordt! Het vergt alleen wat meer opmerkzaamheid aangezien ik niet gewend ben om op Elisabeth te reageren.
Morgen hoop ik te horen wat er allemaal voor mij op de werkplanning staat bij BYFC. Scholen bezoeken, naar sloppenwijken, naar transgendercommunity, meisjes en jongens huizen. Ik kijk ernaar uit!
Dit het weer voor vandaag!
Veel liefs uit Bangladesh,
Gerda Elisabeth
Een visum krijgen bij aankomst bleek toch iets anders dan ik toe nu toe gewend ben: formuliertje invullen, lief glimlachen, stempel krijgen en gaan.
In mijn geval trof ik een man die het me moeilijk wilde maken met een vragenvuur. Het is hem gelukt om me de stuipen of het lijf te jagen want na een half uur werd me verteld dat ik op het vliegveld terug naar Delhi gezet zou worden omdat ik de juiste papieren niet had!!!
Er bleek een uitnodigingsbrief van BYFC (Bangladesh Youth First Concerns, de Youth for Christ in Bangladesh) te missen… Lief glimlachen en heel onschuldig kijken hielp niet bij hem.
Vervolgens heb ik anderhalf uur in een kantoor van de immigratiedienst gezeten. Inmiddels had ik een uitnodigingsbrief via de mail ontvangen waarna ik gelukkig toch niet teruggestuurd werd naar Delhi maar alsnog mn stempel heb gekregen voor 2 weken Bangladesh.
Gisteren heb ik verlenging aangevraagd. Na 6 uur wachten en van hot naar her gestuurd te worden binnen het kantoor heb ik een verlening van een maand gekregen. Volgende maand hopelijk nog een keer verlening zodat ik 14 mei gewoon terug kan vliegen vanuit Dhaka, Bangladesh.
Afgelopen week is me al duidelijk worden dat mijn tijd in Bangladesh echt heel anders zal zijn dan de tijd in India.
Een belangrijk verschil is dat ik hier niet alleen de deur uit mag, dus ik ben afhankelijk van andermans tijd en ideeën. Daar hou ik over het algemeen niet zo van ;).
Ik heb verschillende redenen gehoord waarom ik niet alleen op pad mag. De grootste reden is dat het wellicht niet veilig genoeg is voor mij. Bangladesh is een moslimland en niet zo gewend aan blanke mensen. Vooral na de recente aanslagen in Nieuw-Zeeland is Peter (directeur BYFC, mijn 1e contactpersoon) huiverig om me alleen naar buiten te laten gaan.
De andere reden is dat de Bangladeshi enorm goed voor hun gasten willen zorgen en daarmee het beste zoeken voor ze. Lokaal vervoer, tussen heel veel mensen lopen en ronddwalen over een markt vinden ze niet 'het beste' voor hun gasten. Helaas voor mij vind ik dat juist erg interessant. Dus op dit punt ga ik nog even onderzoeken in hoeverre ze me wat losser durven te laten.
Maar voor nu hou ik me gedeisd aangezien ik hun zorgen voor hun gast ook enorm waardeer en het ronduit lomp is dat te negeren en mijn eigen pad te gaan.
Zonder Dhaka (de hoofdstad waar ik voornamelijk verblijf) verder gezien te hebben ben ik woensdag met een aantal werkers van BYFC naar het zuiden gereisd. Naar Kotalipara, een plek waar BYFC ook verschillende projecten heeft. Daar heb ik 4 dagen meegehobbeld in het kinderhuisleven.
Het lastige tijdens die dagen was dat de mensen daar qua Engels niet verder kwamen dan 'how are you?'. Dan blijkt communiceren toch echt wel erg lastig te zijn… Dus veel heb ik niet gehoord van de mensen daar maar ik heb uiteraard wel goed om je heen gekeken wat er allemaal gebeurde.
Verder spelletjes gespeeld, criquet geleerd (de basis snap ik nu ongeveer), geborduurd, verse vis gegeten en veel op ' mijn muurtje' genoten van het uitzicht.
Toen me de optie gegeven werd om even naar een dorpje achter het BYFC centrum te kijken greep ik dat natuurlijk met beide handen (of eigenlijk met beide benen) aan.
Echt superleuk om de sfeer te proeven daar. Hutje hier, koe daar, wat vrouwen aan het koken, mannen aan het kaarten, baby’tje in de armen gedrukt krijgen. Hier word ik erg blij van ja! Bijna door elke volwassene uitgenodigd om te komen zitten. Daar werd helaas geen tijd voor genomen, maar oh wat was dat heerlijk om daar rond te lopen!
De terugreis naar Dhaka was gelukkig niet met een comfortabel busje maar met lokaal vervoer.
Eerst met een gemotoriseerde fietskar, toen in een autoriksja, met de boot en laatste stukje met de auto. Met name van de eerst twee vervoersmiddelen genoot ik erg van.
Het voorstellen tijdens stafmeeting van BYFC is trouwens ook nog leuk om te verhalen. Tot nu toe blijkt dat de naam Gerda toch wel lastig is. Vooral de G op z’n Nederlands uitspreken is een te grote uitdaging. Dus in het buitenland heet ik vaak Kerda.
Maar hier in Bangladesh is er een andere oplossing gevonden. Peter heeft namelijk in mijn officiële papieren mijn doopnaam gezien: Elisabeth.
Dus tijdens het voorstellen noemde hij deze naam ook en besloot meteen 'so Elisabeth it will be!'.
Vervolgens loop ik nu steeds te klungelen met voorstellen ' my name is Kerda, or Elisabeth'.
Maar stiekem vind ik het eigenlijk wel erg leuk dat Elisabeth hier gebruikt wordt! Het vergt alleen wat meer opmerkzaamheid aangezien ik niet gewend ben om op Elisabeth te reageren.
Morgen hoop ik te horen wat er allemaal voor mij op de werkplanning staat bij BYFC. Scholen bezoeken, naar sloppenwijken, naar transgendercommunity, meisjes en jongens huizen. Ik kijk ernaar uit!
Dit het weer voor vandaag!
Veel liefs uit Bangladesh,
Gerda Elisabeth
-
26 Maart 2019 - 10:02
Ronald:
Waar zijn de foto's?
-
26 Maart 2019 - 10:12
Gerda Ten Heuw:
Ene Ronald belde me waardoor alle anderen langer moesten wachten op de foto's..... -
26 Maart 2019 - 12:54
Moniek:
Ik vind Kerda leuk! Die hou ik erin. Doei Kerda! -
26 Maart 2019 - 13:54
Helprich En Joke:
Ja, ik vind Kerda ook leuk! En Elisabeth ook, trouwens.
Wat een gedoe met dat visum, trouwens. Hier kunnen ze er ook wat van, hoor! Helprich gaat binnenkort naar Uganda voor z'n werk. Hij is een hele avond bezig geweest om het voor elkaar te krijgen. Maar uiteindelijk is het gelukt, na een boel frustratie!
Ja, houd je maar lekker gedeisd en doe vooral voorzichtig! (zei deze bezorgde tante!)
Fijne tijd, liefs van ons.
-
27 Maart 2019 - 16:59
Laura:
Ha Kerda, ik ben weer bijgelezen! Wat een hoop avontuur en een boel veranderingen in een korte tijd, je zit niet stil daar! Ik ben benieuwd naar je volgende verhaal. En pas maar goed op jezelf, al lees ik dat je op momenten extra voorzichtig bent (geweest).
Hopelijk snel weer rondstruinen op een lokale markt! -
28 Maart 2019 - 17:04
Brend:
Hello Elisabeth :)
Leuke naam hoor, staat je best goed maar ik blijf je liever Gedda noemen.
Ik wens je een goede tijd toe in Bangladesh en hoop voor je dat je er toch nog wat op uit kan.
Big Hug! -
28 Maart 2019 - 17:01
Brenda:
ik heet dus nu Brend .... oeps
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
