Delhi

De afgelopen 2,5 week heb ik me verdiept in Delhi en omstreken. Omdat Delhi bekend staat als vrouwonvriendelijke plek heb ik ervoor gezorgd dat ik altijd omringt zou zijn met locals (Indiërs).

De eerste twee dagen heb ik meegelopen met ‘Shalom’, een project die ondersteund wordt door De Verre Naasten. Op de eerste dag mocht ik de sfeer proeven in het hoofdgebouw waar een ziekenzaal is, consulten gehouden worden en waar enkele kantoren zijn.
Ik mocht toekijken bij een aantal consulten bij mensen met HIV.
In de middag ben ik naar een atelier geweest waar vrouwen in eerste instantie leren naaien en haken maar waar ook emotionele en praktische hulp aangeboden wordt. De vier vrouwen die er nu waren hebben hun verhaal verteld. Super indrukwekkend!

De volgende dag mocht ik met 2 vrouwen mee die op huisbezoek gingen bij kankerpatiënten. De enorme wonden werden liefdevol verzorgd, er werd tijd genomen voor de andere familieleden en gebeden. Zoals in India bijna overal gebeurt werd ons ook eten aangeboden.
Erg bijzonder om zomaar ergens in een huis middenin Delhi samen te lunchen!

Na een dagje niksen ben ik naar Anmol gegaan, een man die in sloppenwijken werkt. Hij had me uitgenodigd om een aantal dagen met hem op te trekken en ook bij hem thuis (ouders, broer en hem) te overnachten.
In alles was merkbaar dat gasten belangrijk zijn voor Indiërs. Dat heb ik op bijna alle plekken gemerkt waar ik geweest ben.
Ook hier werd ik liefdevol ontvangen en heb ik genoten van de gastvrijheid.

Gezien de veiligheid voor het werk van Anmol, zijn ministry en mijzelf konden we niet samen de sloppenwijken in.
Wel heb ik een glimp op kunnen vangen van de sloppenwijken door erlangs te rijden met Anmol en gezinnen te bezoeken die aan de rand van de sloppenwijken wonen.
Ook deze arme gezinnen zijn supergastvrij! Als ze hadden geweten dat ik diaree had gekregen van 2 minislokjes van hun water hadden ze me vast alleen de chaithee gegeven.

De gesprekken met Anmol hebben ook aardig wat losgemaakt bij me. De verhalen over hoe de hindoe cultuur in elkaar zit (vraag me ernaar! Het is te ingewikkeld om hier op te schrijven), hoe om te gaan met bedelaars, wat te leren aan straatkinderen, hoe gastvrijheid volledig te accepteren en gesprekken over de basis van ministrywerk. Kortom: vet inspirerend!
Gelukkig hebben we ook gewoon spelletjes gedaan, gelachen en gepoold.

Na deze vijf dagen kon het toeristische gedeelte beginnen. Gezien mijn gevoel van (on)veiligheid had ik Chetan, iemand uit Kalimpong, gevraagd om met mij mee te reizen.
Achteraf gezien bleek mijn angst voor Delhi niet zo nodig te zijn maar ik moet zeggen dat het me wel veel gevoel voor veiligheid geeft dat ik met een Indiër aan mijn zijde loop!

De eerste twee dagen met Chetan hebben we Delhi verkend. Wat een bizar grote bouwwerken staan er in de stad zeg!
Snuffend en niezend over de kruidenmarkt (met veeeeeeel gedroogde pepertjes) lopen was ook een nieuwe en leuke ervaring.
Met de metro overal naartoe reizen en af en toe een riksja aanhouden die ons naar de juiste plek brengt: genieten!

Na drie dagen hebben we Delhi verlaten om 1 van de 7 wereldwonderen te bewonderen. De Taj Mahal! We zijn er zelfs vroeg voor opgestaan om de Taj Mahal te zien tijdens zonsopgang.

Vanuit Agra (waar de Taj Mahal staat) zijn we met de trein naar Jaipur gereden waar we ons 2 dagen goed vermaakt hebben.

Nu zijn we in Delhi en stap ik morgen het vliegtuig in naar Bangladesh. Gek hoor, om India te verlaten na 4,5 maand.

Als afsluiter van deze blog (en mijn Indiatijd) nog even wat conclusies over India adhv mijn ervaringen:
- de Indiërs die ik ontmoet heb zijn ontzettend vriendelijk! Eerlijk gezegd vriendelijker dan ik voor de tijd verwacht had
- Gasten zijn superbelangrijk voor Indiërs.
- Te gast zijn bij Indiërs thuis heeft me veel doen leren van de cultuur.
- Eten staat centraal bij het ontvangen van gasten en bij elk soort feest wat gegeven wordt
- Ook het Indische eten heeft me positief verrast. Vooral chapati, dosa en naan zijn favoriet (soort van wrap idee maar dan heel anders)
- Indiërs zijn erg goed in staren naar een blanke vrouw. Niet alleen mannen hoor. Ze staren echter naar alles wat anders is dan zij, dus naar een Indiër met blauw haar zou ook ongegeneerd gestaard worden.
- Ik heb me op geen enkel moment geïntimideerd gevoeld door Indische mannen, hier was ik wel bang voor (gemaakt). Uiteraard heeft dat ook temaken met de voorzorgsmaatregelen die ik getroffen had.
- Het kastensysteem wat officieel afgeschaft is is zeker weten nog aanwezig.

Ik stop nu maar met schrijven want de blog is al lang genoeg.....

Tot in Bangladesh!