Streetlife...

Het is dinsdag. De dag om weer naar de streetboys te gaan!

Maandag heeft er een gevecht plaatsgevonden tussen twee streetboys (we ‘kennen’ ze allebei). Het begon als een spelletje; elkaar een beetje uitdagen.
Op een gegeven moment vond de ene het niet meer leuk en werd agressiever. En van het één kwam het ander… gevolg: de ene een snijwond over zijn hele wang veroorzaakt door glas. De ander bewusteloos op de grond omdat er een steen (?!) tegen zijn gezicht was gegooid. Beide jongens zijn naar het ziekenhuis gebracht. De zwaarstgewonde is met een lading medicijnen en een stevig verband over zijn hele gezicht naar huis gebracht waar hij uit moet gaan zieken. (deze jongen leeft niet meer op straat maar is nog wel vrienden met de streetboys)
De andere kreeg hechtingen in zijn wang, verband erom en ook medicijnen mee. Het verband is er dezelfde dag nog afgehaald waardoor de wond nu de hele dag bloot gesteld wordt aan de lucht om hem heen… Gelukkig voor hem ziet hij er een groot voordeel in dat hij gewond is in zijn gezicht: ‘nu kan ik meer geld krijgen op straat omdat ik deze wond heb…’
Dit is streetlife…

Na met dit verhaal geconfronteerd te worden zijn we, samen met Samuel, naar de afspraak met de eigenaar van een café en lunchroom gegaan. (denk hierbij niet aan een gemiddelde lunchroom in Nederland…. Maar een soort van cafetaria)
Deze man, Salomon, heeft al jaren contact met de streetboys en wil hen ook ondersteunen waar mogelijk.
Hij vertelde dat het zwaar en ondankbaar werk kan zijn om te werken met de streetboys. Drie jongens heeft hij bijvoorbeeld financieel ondersteund om naar school te gaan en daarmee een toekomst op te bouwen. Twee van die jongens hebben de school überhaupt niet afgemaakt en de derde is na school niet op zoek gegaan naar een baan…

Wat maakt het dat de jongens zich niet willen of kunnen aarden buiten het streetlife? Wat trekt hen zo erg dat ze het streetlife verkiezen boven het opbouwen van een toekomst?

Helaas is een antwoord daarop: ze kijken niet verder dan een dag vooruit. Het toekomstbeeld van de jongens is ‘we gaan toch een keer dood’.
Zucht… wat kan ik dan als blanke, westerse vrouw daar aan toevoegen? Eventjes hun beeld veranderen temidden van het harde groepsleven daar op straat? Heb ik de wijsheid in pacht dat ik weet wat goed voor ze is?

Gelukkig mogen we samen met Samuel wel met ze optrekken. Hun wereld verkenen en ze een soort van vriendschap aanbieden. Ik ben erg blij dat ik merk dat ik ook echt van ze begin te houden en het niet zozeer zie als een onderdeel van mijn werk hier.

We kunnen ze over God vertellen. We mogen samen met ze bidden en uit de bijbel lezen, ze laten zien dat ik van die lieve God hou. Dat is volgens mij het eerste wat ze nodig hebben. Iemand die van ze houdt, waar ze ook leven en wat ze ook doen. Dat Diegene altijd naar ze luistert en ze rust kan geven op momenten dat ze bang zijn. En ik geloof dat God dat kan en wil geven.

Door hiermee bezig te zijn kan ik dus zeker iets betekenen voor de jongens. Al zal ik misschien niet eens zien wat voor verschil het gemaakt zal hebben…