Een dag van uitersten

Mijn dag begon aan de waterkant bij de opgaande zon die iets na zevenen boven de bergen van Turkije uitpiept. Heerlijk plekje en moment om de nieuwe werkdag te beginnen. God bedanken voor de nieuwe dag en Hem vragen om mooie dingen te laten gebeuren. Nou... Met dat gebed is Hij dubbel en dwars bezig geweest vandaag!

Vervolgens liep ik in een half uurtje naar het kamp waar de werkdag met alle werkers startte.

Ik mocht vandaag in het kamp werken bij ‘shelter’. Vandaag hield dat in dat we mensen die nieuw in het kamp zijn een plekje mogen wijzen in een tent, isobox (soort keet) of een rhubhall (megatent met 18 cabines van 3 bij 4 meter waarbij je 1 cabine met een beetje heel erg pech moet delen met 5 anderen).

Omdat op dit moment de toestroom van vluchtelingen niet groot is (ze worden op zee al onderschept en teruggestuurd…. Of zelfs nog als ze op het eiland zijn maar nog niet de poort van het kamp hebben) is het bijzonder dat ik dit mee mocht maken.

Vanwege corona hebben de mensen 2 weken met elkaar in quarantaine gezeten. Daar is een apart gedeelte voor ingericht op het kamp. Vandaag mochten ze het kamp in.

Vol goede moed liep ik met 5 mannen mee die in een rubhall geplaatst werden. Met zn 5en moesten ze 1 kamer delen. De mannen kwamen uit verschillende Afrikaanse landen. Hun spullen droegen ze mee in een slaapzak die ze eerder gekregen hadden.

Eenmaal aangekomen bij hun kamer bleken er geen matrassen meer in de kamer te liggen. Die waren meegenomen door de bewoners die ervoor woonden en verhuist zijn naar een andere rhubhall.
Bij EuroRelief hebben we op dit moment geen matrassen over dus het enige wat je dan kunt zeggen is ‘im so so sorry…'.

Heftig en stom om deze mannen zo te moeten ‘verwelkomen’.
En dan mopper ik over het hebben van 2 kamergenoten en een rotmatras…..
(Al geloof ik niet dat het voor hen iets oplost als ik alsnog in een gedeelde kamer met een rotmatras ga liggen)

Verder liep ik mee met drie vrouwen die uit Franstalig Afrikaanse landen komen.
Helaas kan ik alleen in het Frans zeggen dat ik geen Frans kan dus bleef het bij ongemakkelijkheden en een boel glimlachen.
Gelukkig kon een andere vrijwilliger wel Frans dus de vragen konden door haar beantwoord worden.

Na de lunch moesten we in een andere rhubhall bedden en matrassen tellen, om overzicht te krijgen waar alle spullen zijn gebleven om vervolgens weer een eerlijke verdeling te kunnen maken.

We werden uitgenodigd bij een Afgaanse vrouw die ons eten en thee aanbood. Zelf kon ze wat Engels praten waardoor we met elkaar in gesprek raakten.

Tijdens het gesprek werd er aangeklopt. Een andere vrijwilliger van EuroRelief had bericht voor haar dat ze het proces van paspoort-registratie in mag!!!
Dat is het beste nieuws dat in het kamp gebracht kan worden want dat betekent dat ze, zodra de registratie voltooid is, het kamp mogen verlaten en door mogen reizen binnen Europa! (Hoe dat verder in elkaar zit moet ik nog onderzoeken, dus vraag me daar nog niets over of vertel mij hoe dat werkt…).

Deze vrouw was natuurlijk helemaal uitgelaten, vloog ons in de armen en samen genoten we van dit goede nieuws! Wat een moment was dat zeg!!! Getuige mogen zijn van deze ontlading! Twee jaar (!) hebben zij hierop gewacht!

Zo vielen beide uitersten vandaag samen.
Aan de ene kant de hulp- en hopeloosheid bij mensen die met gevaar voor eigen leven (en sommigen die anderen onderweg hebben zien verdrinken) de oversteek naar Europa gemaakt hebben en nu een armoedige rhubhall zonder matrassen binnenstappen en de enorme vreugde en hoop die ontstaat als ze hier weer weg kunnen!

Zojuist ontving ik nog een berichtje in de groepsapp die ik te mooi en toepasselijk vind om niet te delen (voor jullie gemak heb ik m vrij vertaald naar het Nederlands):
Een vrouw die we vandaag in het kamp mochten verwelkomen zei ‘ik heb in de afgelopen 12 jaar niet meer gelachen. Jullie van EuroRelief waren zo aardig voor ons en jullie glimlachen de hele tijd. Jullie hebben me weer laten glimlachen na 12 jaar van niet lachen!’

Het klinkt altijd zo fijn dat een glimlach al genoeg kan zijn. Maar het maakt dus ècht het verschil!

Dus op naar nog meer dagen vol met glimlachen uitdelen aan wie dan ook!

Doe je mee?!