Het sleutelwoord is.....

Mijn tijd op Samos zit er alweer op!

Afgelopen donderdagochtend ben ik voor het laatst naar het kamp geweest om afscheid te nemen.
Indrukwekkend en mooi was het.
Een half uur na het definitieve afscheid stond ik op de boot die me naar Ikaria, een ander eiland, zou brengen voor vakantie.

Ik had voor de reis bedacht dat het verstandig zou zijn om schakeltijd te hebben.
Los van de mensen en het werk op Samos en nog los van de mensen in Nederland.
Ik ben heel erg blij dat ik die ruimte heb gepakt (ook al heb ik nog tig keer bedacht ‘of zal ik gewoon nog wat langer door werken op Samos?!’).

Tijdens een wandeling, autoritje of het luisteren naar muziek neem ik langzaamaan afstand van het werk op Samos. Sommige bewoners hebben een plekje in mijn hart veroverd en laten me geregeld nog even glimlachen of door m’n foto’s scrollen. Andere momenten snap ik niet waarom de boel zo oneerlijk verdeeld is (dat denk ik overigens wel vaker over meer onderwerpen maar ik hou het nu even hierbij) en wordt ik onrustig.

Het sleutelwoord wat in de afgelopen dagen veel naar voren kwam was: keuzes.
Mijn onrust/onvrede heeft ermee temaken dat de mensen in het kamp geen keuze hebben.
Zij kiezen er niet voor om in een land te wonen waar oorlog is.
Zij kiezen er niet voor om te moeten vluchten.
Zij kiezen er niet voor om nu alleen, zonder hun gezin of familie, ergens in een vluchtelingenkamp te zitten.
Zij kiezen er niet voor om niet weg te mogen en niet te mogen werken/ontwikkelen.
Zij krijgen geen keuze!
Andere mensen kiezen voor hen of ze wel of geen vrijheid krijgen. En op die keuze moeten ze vaak ook nog eens ‘geduldig’ een aantal jaren wachten.

Ik daarintegen heb de privilege om in alles een keuze te maken.
Ik kan kiezen hoelang ik op reis ben.
Ik kan kiezen waar ik mijn vakantie vier.
Ik kan kiezen wat ik vanavond wil eten.
(ik zal maar niet opsommen welke keuzes ik allemaal heb…).

En precies dat verschil in keuzes mogen maken maakt me verdrietig en onrustig.

Op de momenten dat ik niet verdrietig of onrustig ben geniet ik ontzettend van mijn vrijheid. Misschien geniet ik nu wel extra!
Ik zit nu op het eiland Ikaria.
Het plan was om hier vanaf donderdag tot zondag te zitten maar inmiddels is het dinsdag en zit ik er nog.
Oke oke… ik had even niet alle keuzevrijheid want de bootmaatschappij is in staking. Ik kan het eiland nog niet af per boot. Maar ik moet zeggen dat het zeker geen straf is om hier niet weg te kunnen. Het eiland is supermooi!

Volop berg met bizar mooie uitzichten, her en der een dorpje en natuurlijk veel water om me heen.
Op dit moment is het hier ‘winterseason’. Dat betekent vooral dat veel zaakjes dicht zitten en het eiland in toeristenrust zit. Vind ik wel lekker want nu struikel ik niet over toeristen en heb ik het eiland gevoelsmatig voor me alleen!

Gisteren een natuurlijke hotspring ontdekt. Een inkeping in een rots waar water van de zee stroomt wat (door ik weet nog niet precies welke manier) enorm warm is! Superbijzonder om daar in te zitten.
Daarna toch ook nog maar even een duik in de zee genomen. Het was een relatief warmere dag met de hele dag zon. Dan duikt deze Hollander wel de zee in hoor!

Vandaag regent het. Dus vooralsnog zit ik in mijn hotelkamer met uitzicht op de zee.
Het weer is de ene dag lekker en de andere dag regen of onstuimig. Mooie afwisseling tussen het eiland ontdekken en ongegeneerd niks doen.

Ik hoop donderdag wel weer verder te kunnen reizen.
Nog 1 ander eiland (Mykanos) ontdekken voordat ik naar Athene ga. Al moet eerst de bootstaking afgelopen zijn voordat ik die plannen door kan zetten…
En dan de 23e weer naar Nederland vliegen. Dat gaat sowieso wel lukken hoor, want ik zou altijd nog een vliegtuig kunnen pakken vanaf het eiland maar ik heb een sterke voorkeur voor bootvervoer.

Geniet dus nog even van de Gerda-rust want voor je t weet sta ik weer voor je neus!