Hoe dan?!
Blijf op de hoogte en volg Gerda
22 November 2021 | Griekenland, Sámos
Dinsdag 16 november
Om half negen meld ik me bij de gate (poort/hek/ingang) van het vluchtelingenkamp.
Mijn EuroRelief badge moet om mn hals hangen zodat de beveiliging/bewaking ziet dat ik van Eurorelief ben.
Ik loop door naar de container waar we als team (14 personen) de dag beginnen.
Er wordt een stukje uit de bijbel gelezen en er wordt in groepjes gebeden voor de dag die voor ons ligt.
Taken worden verdeeld. Ik kom op het sportveld te staan waar ik spikeball speel met de residents (zo noemen we hier de mensen die in het kamp verblijven).
Iedere resident kan het kamp in of uit wanneer die wil tussen 8.00 en 20.00 uur.
Zij moeten zich dan melden bij de ingang. Hun naam wordt genoteerd en ze worden gescand met een handscaner om te controleren of er geen verboden spullen het kamp mee innemen.
Detail: de stad waar winkels zijn is anderhalf uur lopen…. Ze kunnen met een bus mee, daar moeten ze ruim drie euro per rit voor neertellen.
Er zijn residents die vrijwilligerswerk doen buiten het kamp of die naar school gaan.
Kinderen gaan naar school in de hoofdstad. Ze worden (gratis) met de bus op en neer gebracht.
Tieners hebben 's middags school. Hoe het verder precies werkt weet ik niet.
Om half twee hangen we in het sportveld in het kamp een volleybalnet op en wordt er mega-actief volleybal gespeeld.
Eerder was het ‘speel maar mee ook al staan er al 10 mensen in het veld’.
Dat hebben we veranderd in 6 personen per veld. Na een potje tot de 15 gaat er 1 team uit en komt een nieuw team erin.
Het koste wat uitleg, geklaag, gebaren en geduld maar nu werkt het als een tierelier!
Na de volleybal zit onze werkdag erop en lopen wij zonder gecontroleerd te worden weer door de gate.
Na werktijd zoek ik graag een strandje op om te zwemmen, naar het water kijken/luisteren, genieten van het fantastische uitzicht en wachten op de zonsondergang.
Al slaat het weer nu echt wel om en vermoed ik dat mijn laatste duik wellicht afgelopen zondag was…
Woensdag 17 november
De dag begon weer zoals hierboven beschreven.
Eind van de ochtend werd ik gevraagd om een vrouw op te halen die uit het ziekenhuis zou komen. (Wij verzorgen ‘hospital-rides’ waardoor we residents van en naar het ziekenhuis brengen, wanneer de Griekse organisatie die in kamp de medische zorg levert het vraagt).
Ik werd dus op pad gestuurd.
De vrouw werd door ziekenhuispersoneel naar buiten gebracht en aan mij overgedragen. Ze kon zelf lopen dus al snel zaten we in de auto om naar het kamp te rijden.
Daar aangekomen bleek de Griekse overheid ‘wat’ veranderd te hebben: alleen residents met een Ausweis (bepaalde ID kaart) mogen het kamp in of uit.
De kaart moet bij van die draaideurpoortjes gescand worden en hun vingerafdruk moeten gescand worden.
Dat zou op zich geen probleem hoeven zijn. Echter heeft niet iedereen een Ausweis!
Een heel technisch verhaal zal ik jullie besparen maar een groot gedeelte van de residents heeft geen Ausweis en kan die ook niet zomaar aanvragen.
Praktisch betekent dit dus dat veel mensen niet meer naar een winkel kunnen, rondje buiten het kamp wandelen of maar de stad kunnen. Heftig!
En het is ook niet aangekondigd ofzo. Het is ineens geïmplementeerd.
Confronterend vond ik het dat ik dus terug kwam met die vrouw uit het ziekenhuis maar ze kon er niet meteen in omdat ze geen Ausweis heeft. (Gelukkig kon ze later wel naar binnen via een gate…)
Een andere vrouw was met haar Ausweis door de poortjes gekomen maar degene die met haar mee wilde/moest naar haar afspraak (om te vertalen) had geen Ausweis en mocht het kamp niet uit. Dus niet mee als hulp/vertaler!
Huh?! Hoe dan?!
Er zat letterlijk een hek tussen die twee vrouwen!
Situatie uitleggen hielp niet, de vrouw in het kamp mocht er echt niet uit!
Echt bizar om dat voor je neus te zien gebeuren.
Bij mij heeft het wel wat losgemaakt. Wat precies ben ik ook nog niet achter. Maar mijn eerdere conclusie ‘dat de omstandigheden beter zijn’ heeft wel een knauw gekregen.
Hoe zou het voelen om echt niet weg te kunnen? En in hoeverre word ik onrustig/ontevreden over de situatie?
Een lied die ik veel aan het draaien ben als vraag/gebed aan God is ‘maak ons hart onrustig’ van ‘schrijvers voor gerechtigheid’ (luistertip!).
Ik kan in ieder geval zeggen dat God geluisterd heeft want onrustig ben ik wel ja.
Nu nog ontdekken wat er verder nog achteraan komt!
Morgen gaat ieder geval mijn wekker weer en begint er een nieuwe werkdag in het kamp.
Kom maar op!
Om half negen meld ik me bij de gate (poort/hek/ingang) van het vluchtelingenkamp.
Mijn EuroRelief badge moet om mn hals hangen zodat de beveiliging/bewaking ziet dat ik van Eurorelief ben.
Ik loop door naar de container waar we als team (14 personen) de dag beginnen.
Er wordt een stukje uit de bijbel gelezen en er wordt in groepjes gebeden voor de dag die voor ons ligt.
Taken worden verdeeld. Ik kom op het sportveld te staan waar ik spikeball speel met de residents (zo noemen we hier de mensen die in het kamp verblijven).
Iedere resident kan het kamp in of uit wanneer die wil tussen 8.00 en 20.00 uur.
Zij moeten zich dan melden bij de ingang. Hun naam wordt genoteerd en ze worden gescand met een handscaner om te controleren of er geen verboden spullen het kamp mee innemen.
Detail: de stad waar winkels zijn is anderhalf uur lopen…. Ze kunnen met een bus mee, daar moeten ze ruim drie euro per rit voor neertellen.
Er zijn residents die vrijwilligerswerk doen buiten het kamp of die naar school gaan.
Kinderen gaan naar school in de hoofdstad. Ze worden (gratis) met de bus op en neer gebracht.
Tieners hebben 's middags school. Hoe het verder precies werkt weet ik niet.
Om half twee hangen we in het sportveld in het kamp een volleybalnet op en wordt er mega-actief volleybal gespeeld.
Eerder was het ‘speel maar mee ook al staan er al 10 mensen in het veld’.
Dat hebben we veranderd in 6 personen per veld. Na een potje tot de 15 gaat er 1 team uit en komt een nieuw team erin.
Het koste wat uitleg, geklaag, gebaren en geduld maar nu werkt het als een tierelier!
Na de volleybal zit onze werkdag erop en lopen wij zonder gecontroleerd te worden weer door de gate.
Na werktijd zoek ik graag een strandje op om te zwemmen, naar het water kijken/luisteren, genieten van het fantastische uitzicht en wachten op de zonsondergang.
Al slaat het weer nu echt wel om en vermoed ik dat mijn laatste duik wellicht afgelopen zondag was…
Woensdag 17 november
De dag begon weer zoals hierboven beschreven.
Eind van de ochtend werd ik gevraagd om een vrouw op te halen die uit het ziekenhuis zou komen. (Wij verzorgen ‘hospital-rides’ waardoor we residents van en naar het ziekenhuis brengen, wanneer de Griekse organisatie die in kamp de medische zorg levert het vraagt).
Ik werd dus op pad gestuurd.
De vrouw werd door ziekenhuispersoneel naar buiten gebracht en aan mij overgedragen. Ze kon zelf lopen dus al snel zaten we in de auto om naar het kamp te rijden.
Daar aangekomen bleek de Griekse overheid ‘wat’ veranderd te hebben: alleen residents met een Ausweis (bepaalde ID kaart) mogen het kamp in of uit.
De kaart moet bij van die draaideurpoortjes gescand worden en hun vingerafdruk moeten gescand worden.
Dat zou op zich geen probleem hoeven zijn. Echter heeft niet iedereen een Ausweis!
Een heel technisch verhaal zal ik jullie besparen maar een groot gedeelte van de residents heeft geen Ausweis en kan die ook niet zomaar aanvragen.
Praktisch betekent dit dus dat veel mensen niet meer naar een winkel kunnen, rondje buiten het kamp wandelen of maar de stad kunnen. Heftig!
En het is ook niet aangekondigd ofzo. Het is ineens geïmplementeerd.
Confronterend vond ik het dat ik dus terug kwam met die vrouw uit het ziekenhuis maar ze kon er niet meteen in omdat ze geen Ausweis heeft. (Gelukkig kon ze later wel naar binnen via een gate…)
Een andere vrouw was met haar Ausweis door de poortjes gekomen maar degene die met haar mee wilde/moest naar haar afspraak (om te vertalen) had geen Ausweis en mocht het kamp niet uit. Dus niet mee als hulp/vertaler!
Huh?! Hoe dan?!
Er zat letterlijk een hek tussen die twee vrouwen!
Situatie uitleggen hielp niet, de vrouw in het kamp mocht er echt niet uit!
Echt bizar om dat voor je neus te zien gebeuren.
Bij mij heeft het wel wat losgemaakt. Wat precies ben ik ook nog niet achter. Maar mijn eerdere conclusie ‘dat de omstandigheden beter zijn’ heeft wel een knauw gekregen.
Hoe zou het voelen om echt niet weg te kunnen? En in hoeverre word ik onrustig/ontevreden over de situatie?
Een lied die ik veel aan het draaien ben als vraag/gebed aan God is ‘maak ons hart onrustig’ van ‘schrijvers voor gerechtigheid’ (luistertip!).
Ik kan in ieder geval zeggen dat God geluisterd heeft want onrustig ben ik wel ja.
Nu nog ontdekken wat er verder nog achteraan komt!
Morgen gaat ieder geval mijn wekker weer en begint er een nieuwe werkdag in het kamp.
Kom maar op!
-
22 November 2021 - 21:14
Augusta :
Lieve Gerda.
Kan me voorstellen dat er zoveel op je afkomt en je nu niet echt kan toelaten wat het ten diepste met je doet want elke dag moet je weer door en komen er weer meer indrukken bij. Zoveel ongelijkheid & zo’n contrast met ons comfortabele veilige leven in NL.
Zo goed dat je van je afschrijft zodat je het straks als je thuis bent terug kunt lezen. Welkom om dan een keer bij een kop thee uren van je af te praten.
Lieve groet uit Zwolle
-
22 November 2021 - 22:44
Helprich En Joke:
Ha die Ger, bedankt voor je nieuwe blog. We hadden het gemist!
Dank voor je uitgebreide beschrijvingen.
Heftig om te lezen dat mensen ineens worden beperkt in hun (toch al beperkte) bewegingsvrijheid.
Mooi lied idd van de Schrijvers voor gerechtigheid. Er staat ook iets in van dat we door moeten gaan tot het eind ('Kom maar op') en als het onze kracht te boven gaat, we toch blijven geloven. Ieder op onze eigen plek, al is dat voor de een (jij, in jouw situatie nu) een stuk meer confronterend dan voor een ander. Sterkte, Gerda, houd vol en we bidden voor je! Goeie week verder.
-
23 November 2021 - 13:42
Laurie:
Lieve Gerda, fijn om weer even een update te lezen! Al is het natuurlijk niet een al te vrolijke update. Heel veel succes, sterkte, en toch ook plezier daar nog! Liefsss -
23 November 2021 - 18:47
Brenda:
Hey daar,
heftig zeg. Vandaag heb ik een webinar bijgewoond waar het o.a. ging over dat we het mensbeeld kwijt geraakt zijn en alleen nog maar gericht zijn op veiligheid, regels en verantwoordelijkheden waar we dan hele systemen voor uit de grond stampen. Daar moest ik aan denken toen ik jouw blog las.
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
